Titre
Storia di una Strada - fotografie di Max Rommel
Auteur
Max Rommel
Langue
Italiaans
Éditeur
2004, marissa morelli max rommel
Prix
€ 10,00(Excl. toute livraison)
Détails
hardcover, als nieuw, cadeauwaardig
Plus d'informations
brie venbu sp ost
trefwoorden
Marissa Morelli e Max Rommel
Marissa Morelli è nata nei Paesi Bassi. Architetto, vive e lavora a Milano, dove fa parte del collettivo Recession Design (recessiondesign.tumblr.com). Da qualche anno si occupa anche di illustrazione per l’infanzia, conseguendo il Master Illustrazione per l’infanzia ed educazione estetica all’Università di Padova. Max Rommel è nato a Pordenone. Fotografo, vive e lavora a Milano, dove collabora con numerosi designer e aziende, tra cui Luxottica, Alessi, Molteni, Foscarini e Telecom. Ha pubblicato su Inventario, Domus, Abitare, Interni e Case da Abitare. Mostre: Case di Cartone, Assab One a cura di Elena Quarestani, Milano, 2009; Arte XXI, Centro Culturale Aldo Moro, a cura di ChiaraTavella, Cordenons (PN), 2009; Case di cartone, Spilimbergo Fotografia 2008, a cura di Antonio Giusa, 2008; Il loro lavoro è stato documentato nei libri Storia di una Strada (M&B 2004) e Case di cartone/Cardboard houses (Forum ed. 2008).
De oude weg van Valcellina Friuli, die ooit de manier van dienstverlening aan de dam, maar ook de weg tussen de steden van het dal naar de vlakte beneden was, is de hoofdpersoon van het prachtige fotoboek van Max Rommel vergezeld door de uitstekende proza Marissa Morelli (History van een weg, pp.108, euro 25, M & B, 2004). De beelden in zwart-wit landschap doorkruist door de weg en gezichten die betrad geeft ons de ware geest van de plaats, dat is niets anders dan een diepe geheugen, dat bewaart en zonder enige twijfel het geheugen sporen van een passage, iets dat een verlaat teken inerte materie aan en met dat teken gaat het leven leven. Zoals sommige functies overlevenden van de Via Francigena, nu ellendig verlaten ruïnes op het platteland, zodra de grote weg doorkruist door milities, pelgrims en kooplieden wier stappen de stoep hebben gedragen; zelfs de weg van de Valcellina, afgesloten voor het verkeer voor de komende jaren, nu alleen overleeft als latebra en overblijfsel van een verleden dat lijkt te behoren tot een afgelegen en ongrijpbare wereld. Het zijn ruïnes die, net als de levens die hen overstaken, op iemand wachtten die ze las, uitlegde en hen vertelde. De blik van de auteur blijft hangen zonder zelfgenoegzaamheid op dat pad geplaveid door zoveel mute, anonieme levens - elk ingesloten in tijdelijke fragmenten die niet met elkaar communiceren en niets te delen, met uitzondering van het feit dat hij zich daar heeft neergelegd, in dezelfde krappe ruimte, de gril van het lot - en geeft ons een heel duidelijk idee van hoe onze aanwezigheid verandering, zij het bijna onmerkbaar, de ruimte die we bewonen Die passages, die verloren gaan in de tijd en waarvan geen herinnering bewaard is gebleven, claimen hun geheime noodzaak, geven betekenis aan de volgende passages; een beetje 'als het gebeurt met de etymologie van woorden, waarvan de sedimenten semantische overlap met de jaren bijna tot aan de oorspronkelijke betekenis, dat is de eerste stap in een lange reis die ons bereikt te verbergen, tot vandaag. En het is op dit punt dat de synoptische aanpak tussen de gesneden door tijd gezichten en de geologische landschap werpt een licht op de minerale karakter, bijna orografische, van die mensen, dat wil zeggen over hoe te leven in de bergen, heeft hij het karakter gesmeed , haar verlegen en zwijgzaam maken. Wat het leek minder een weg wroeging of spijt voor een weg, wordt in plaats daarvan een metafoor voor een individuele en collectieve reis opnieuw te verbinden met jezelf en met de identiteit van de gebieden; reisroute geweven door verlangens, herinnering, ervaring en de wortels van een cultuur en een volk. In ruil stem en gezicht aan degenen die in het dal woonden, de foto's van Max Rommel en Marissa Morelli teksten niet alleen in een nostalgische evocatie, maar trekken een kaart en Friuli ziel samen portretteren een Temenos, een andere ruimte, onderscheiden en discontinu naar de gemeenschappelijke plaatsen van het dagelijks leven. Terwijl de zelf - leerde ons Luigi Ghirri - is een plaats van doorvoer, gemaakt van ontmoetingen en afscheid, de opgeleide en verloren kansen; dan kan zelfs een weg als die van Valcellina het symbool worden van een personage en een territoriale identiteit die moet worden beschermd en overgedragen aan toekomstige generaties.
trefwoorden
Marissa Morelli e Max Rommel
Marissa Morelli è nata nei Paesi Bassi. Architetto, vive e lavora a Milano, dove fa parte del collettivo Recession Design (recessiondesign.tumblr.com). Da qualche anno si occupa anche di illustrazione per l’infanzia, conseguendo il Master Illustrazione per l’infanzia ed educazione estetica all’Università di Padova. Max Rommel è nato a Pordenone. Fotografo, vive e lavora a Milano, dove collabora con numerosi designer e aziende, tra cui Luxottica, Alessi, Molteni, Foscarini e Telecom. Ha pubblicato su Inventario, Domus, Abitare, Interni e Case da Abitare. Mostre: Case di Cartone, Assab One a cura di Elena Quarestani, Milano, 2009; Arte XXI, Centro Culturale Aldo Moro, a cura di ChiaraTavella, Cordenons (PN), 2009; Case di cartone, Spilimbergo Fotografia 2008, a cura di Antonio Giusa, 2008; Il loro lavoro è stato documentato nei libri Storia di una Strada (M&B 2004) e Case di cartone/Cardboard houses (Forum ed. 2008).
De oude weg van Valcellina Friuli, die ooit de manier van dienstverlening aan de dam, maar ook de weg tussen de steden van het dal naar de vlakte beneden was, is de hoofdpersoon van het prachtige fotoboek van Max Rommel vergezeld door de uitstekende proza Marissa Morelli (History van een weg, pp.108, euro 25, M & B, 2004). De beelden in zwart-wit landschap doorkruist door de weg en gezichten die betrad geeft ons de ware geest van de plaats, dat is niets anders dan een diepe geheugen, dat bewaart en zonder enige twijfel het geheugen sporen van een passage, iets dat een verlaat teken inerte materie aan en met dat teken gaat het leven leven. Zoals sommige functies overlevenden van de Via Francigena, nu ellendig verlaten ruïnes op het platteland, zodra de grote weg doorkruist door milities, pelgrims en kooplieden wier stappen de stoep hebben gedragen; zelfs de weg van de Valcellina, afgesloten voor het verkeer voor de komende jaren, nu alleen overleeft als latebra en overblijfsel van een verleden dat lijkt te behoren tot een afgelegen en ongrijpbare wereld. Het zijn ruïnes die, net als de levens die hen overstaken, op iemand wachtten die ze las, uitlegde en hen vertelde. De blik van de auteur blijft hangen zonder zelfgenoegzaamheid op dat pad geplaveid door zoveel mute, anonieme levens - elk ingesloten in tijdelijke fragmenten die niet met elkaar communiceren en niets te delen, met uitzondering van het feit dat hij zich daar heeft neergelegd, in dezelfde krappe ruimte, de gril van het lot - en geeft ons een heel duidelijk idee van hoe onze aanwezigheid verandering, zij het bijna onmerkbaar, de ruimte die we bewonen Die passages, die verloren gaan in de tijd en waarvan geen herinnering bewaard is gebleven, claimen hun geheime noodzaak, geven betekenis aan de volgende passages; een beetje 'als het gebeurt met de etymologie van woorden, waarvan de sedimenten semantische overlap met de jaren bijna tot aan de oorspronkelijke betekenis, dat is de eerste stap in een lange reis die ons bereikt te verbergen, tot vandaag. En het is op dit punt dat de synoptische aanpak tussen de gesneden door tijd gezichten en de geologische landschap werpt een licht op de minerale karakter, bijna orografische, van die mensen, dat wil zeggen over hoe te leven in de bergen, heeft hij het karakter gesmeed , haar verlegen en zwijgzaam maken. Wat het leek minder een weg wroeging of spijt voor een weg, wordt in plaats daarvan een metafoor voor een individuele en collectieve reis opnieuw te verbinden met jezelf en met de identiteit van de gebieden; reisroute geweven door verlangens, herinnering, ervaring en de wortels van een cultuur en een volk. In ruil stem en gezicht aan degenen die in het dal woonden, de foto's van Max Rommel en Marissa Morelli teksten niet alleen in een nostalgische evocatie, maar trekken een kaart en Friuli ziel samen portretteren een Temenos, een andere ruimte, onderscheiden en discontinu naar de gemeenschappelijke plaatsen van het dagelijks leven. Terwijl de zelf - leerde ons Luigi Ghirri - is een plaats van doorvoer, gemaakt van ontmoetingen en afscheid, de opgeleide en verloren kansen; dan kan zelfs een weg als die van Valcellina het symbool worden van een personage en een territoriale identiteit die moet worden beschermd en overgedragen aan toekomstige generaties.
Images
Kautskie
Groningen 
belangrijke mededeling: mijn e-mail heeft grote problemen met hotmail (en outlook) adressen, kijk vooral in uw spamfolder voor mijn antwoordmail! mijn e-mail adres is: kautskie@online.nl
- Tous les livres sont en état complet et normal, sauf indication contraire. De petites imperfections comme une page collée ou un nom sur la feuille ne sont pas toujours mentionnés
- Vous gérez directement cette commande avec Kautskie
- Après votre commande vous et Kautskie recevrez une confirmation par e-mail. Dans l'e-mail que vous pouvez trouver, vous pouvez trouver le nom et l'adresse de Kautskie
- L'acheteur paie les frais de livraison, sauf accord contraire
- Kautskie peut demander un prépaiement
- Boekwinkeltjes.nl essaie de rapprocher les acheteurs et les vendeurs. Boekwinkeltjes.nl n'est jamais impliqué dans un accord entre l'acheteur et le vendeur. Si vous avez un différend avec un ou plusieurs utilisateurs, vous devez le réparer vous-même. Vous indemnisez Boekwinkeltjes.nl de toute réclamation.